Półtora sezonu pojeździłem 50 tak jak wspomniałem to wcześniej. Czy czas ten trzeba uznać za stracony? A może jednak udzielił on mi paru rad i nauk? Co zostało w mojej pamięci z tego okresu?

Na pewno pierwszy szlif. Pamiętam dokładnie że była to kwietniowa niedziela. Żona z synem pojechała do swoich rodziców, a ja postanowiłem wybrać się na zakupy a dokładnie po spodnie. Mimo że była godzina 11.00 nie było wcale ciepło. Założyłem sobie kurtkę modeki i zwykłe spodnie bo stwierdziłem że w motocyklowych jajka mi się zapocą. Odpaliłem swoje kymco i pojechałem do Marek po spodnie. Jazda była super, chociaż trochę zmarzły mi nogi w jeansach. Spodnie zakupione i powrót do domu. W międzyczasie słoneczko tak na mnie wpłynęło że pomyślałem sobie że wykorzystam to że mam wolną niedzielę i pojadę do swoich Staruszków. Fajna wycieczka poza miasto się szykuje. Ale skoro tak mi zmarzły nogi to wpadnę po drodze do domu i zmienię spodnie na motocyklowe z podpinką. Jak się potem okazało była to chyba myśl zbawienna. Wyleciałem z Warszawki i zamiast pomykać dwupasmówką stwierdziłem że pojade sobie boczkiem bo i ruch będzie mniejszy. I to był chyba mój błąd. W tej chwili kiedy wpadłem na ten pomysł opuściło mnie chyba moje szczęście. Pomykam sobie śmiało (jeżeli jazdę z prędkością 65 km/h można nazwać pomykaniem) minąłem jedno małe rondo i zbliżałem się do drugiego kiedy wyprzedził mnie koleś na choperze. Już prawie jestem na rondzie zostało mi ze 100 m i nagle wyprzedził mnie ktoś na sporcie. Zrobił to niestety tak nie umiejętnie że przed moim nosem jego stopa opadła na tylni hamulec. Piach i widzę jak kolo kładzie się przede mną. Wpadam w panikę! Odruchowo naciskam klamkę i niestety nie pamiętam jakiego hamulca, czy przedniego, czy tylniego. Tylnie koło zaczyna mnie wyprzedzać. Skuter kładzie się na lewą stronę a ja razem z nim. Ktoś zatrzymuje się samochodem jadącym z naprzeciwka i pyta czy wezwać pogotowie. Kiwam głową, że nie. Siadam na krawężniku. Nie mogę złapać powietrza (pewnie przywaliłem klatką w kierownicę, nie wiem. W końcu udaje mi się podnieść szczękę od kasku. Łapie oddech. Wstaje i zmierzam w stronę kymco. Pewnie wszystko połamane, lampy pobite, jak ja wrócę do domu myślę sobie. Podnoszę maszynkę do góry i stawiam na chodniku. Uff. Nie jest źle wszystko całe, zero pęknięć tylko trochę podrapane i podnóżek pasażera uszkodzony. Podchodzi koleś ze spotra i pyta czy wszystko ok. Generalnie nić mnie boli ciuchy całe. Patrze na jego podarte jeansy i podartą kurtkę zimową. Super żeś się załatwił kolego – myślę sobie. Nie robie zamieszania. Odpalam dinka wsiadam i jadę na stację BP. Nie jest źle. Normalnie kończę wycieczkę nie czując bólu. Gorzej jest wieczorem. Wszystkie mięśnie bolą mnie jakbym przerzucił z tonę cementu. Nie mogę się położyć ani podnieść bo kiedy to czynnie ból w klatce jest porządny. No ale nic jakoś przejdzie. I po paru dniach przeszło. Jeśli myślicie że miałem jakieś obawy aby w poniedziałek pojechać skuterkiem do pracy to się mylicie. Po prostu wsiadłem i pojechałem. Analizowałem tą sytuację wiele razy. Czy mogłem jakoś uniknąć wywrotki. Pewnie i mogłem ale odległość między mną a leżącym kolesiem była tak niewielka że po prostu wpadłem w panikę. Nie wiem właściwie czym hamowałem, czy przodem czy tyłem, a może oboma naraz. Nauczyłem się natomiast paru rzeczy i to chyba jest najistotniejsze. Zawsze ale to zawsze, nawet jak jest 30 stopni i pełne słońce zakładam ciuchy na moto. Nawet jadąc tylko te 10 km do pracy wolę się ubrać w kurtkę, spodnie i buty. Wole żeby mi się jajka spociły niż mam wydłubywać asfalt z tyłka jak robił to koleś od sporta. Nie przeceniam swoich możliwości i nie zajerzdzam nikomu drogi kończąc manewr wyprzedzania tuż przed jego nosem. Mam pierwszy szlif za sobą więc wiem jakie to jest uczucie i nie boję się już określenia że zawsze musi być ten pierwszy raz.

W sumie dzięki ubraniom, które nawet nie uległy większym uszkodzeniom (spodnie metro, kurtka modek – przetarcie materiału na kieszeni) nie miałem żadnych obtarć ani innych śladów bliskiego spotkania z asfaltem...........